Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/120

Krystyna milczała.
 „Przyrzeknij chociaż, że nigdy nie opuścisz p. Valerius, — powtórzył Raul z mocą. — Jest to jedyna obietnica, która uspokoić nas może. Jeżeli zadość uczynisz tej prośbie, nie wspomnimy wzamian więcej o smutnej tej sprawie“.
 „Jest to przyrzeczenie, którego dać nie mogę, — odpowiedziała dumnie Krystyna. — Jestem wolną, panie de Chagny i nikomu z czynności moich sprawy zdawać nie potrzebuję. Jeden tylko człowiek na świecie mógłby otrzymać to prawo: mąż mój, a ja nigdy za mąż nie wyjdę!“
 Mówiąc to wyciągnęła nagłym ruchem rękę w stronę Raula. W jednej chwili bladość pokryła twarz młodego wicehrabiego. Na palcu Krystyny dostrzegł błyszczącą, złotą obrączkę.
 „Nie masz męża, a jednak nosisz obrączkę“, — rzekł z goryczą i usiłował pochwycić rękę Krystyny, ale wyrwała mu ją gwałtownie.
 „To jest podarunek“, — wyszeptała cicho, czerwieniąc się silnie.
 „Krystyno! Skoro nie masz męża, obrączkę tę mógł ci dać tylko ten, który pragnie nim zostać — zawołał Raul. — Więc w jakim celu oszukujesz nas dalej? Ta obrączka jest znakiem odebranego i danego przyrzeczenia“.
 „To samo jej już mówiłem, — rzekła p. Valerius.
 „I co pani odpowiedziała?“
 „To co chciałam!.. — wybuchnęła gwałtownie Krystyna. — Czy nie znajduje pan, że to badanie trwa już za długo?“