Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/122

tego człowieka. Jednakże nie to przeświadczenie czyni mnie tak nieszczęśliwym, lecz przekonanie, że w niegodne ręce serce swoje oddała“.
 „Sąd o tem niech pan mnie pozostawi“, — odparła Krystyna, patrząc ze wzburzeniem prosto w twarz Raulowi“.
 „Jeżeli ktoś przybiera tak romantyczne pozory by zyskać względy młodej dziewczyny... potrzeba, żeby mężczyzna był podłym, a dziewczyna bardzo naiwną...“
 „Raulu! Dlaczego potępiasz człowieka, którego nigdy nie widziałeś, którego nie znasz?“
 „Znane mi jest w każdym razie imię jego, które tak ukrywasz przede mną. Twój „Anioł muzyki“ ma na imię Eryki...“
 „Już drugi raz podsłuchujesz pod drzwiami, panie de Chagny!“ — odrzekła, blednąc, Krystyna.
 „Nie byłem za drzwiami! Byłem w twoim buduarze, obok garderoby...“
 „Nieszczęśliwy! — jęknęła z niezwykłem przerażeniem dziewczyna. — Więc dobrowolnie szukasz śmieci!..“
 „Może!..“
 Słowo to wymówione było z taką rozpaczą i miłością, że łzy współczucia zabłysły w oczach Krystyny. Ujęła przyjaciela za rękę i, patrząc mu serdecznie w oczy, rzekła łagodnie:
 „Raulu! Należy zapomnieć o tem nieszczęsnem imieniu i nigdy więcej nie wspominać o niem, ani o głosie mężczyzny, posłyszanym w mojej garderobie“.