Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/130

 „Krystyno!posłuchaj mnie, — rzekł ostro, — pojadą do bieguna północnego, tylko w tym wypadku, gdy mi powiesz nazwisko tego nędznika.“
 „Na miłość boską! Raulu, zamilknij, błagam cię! Gdyby on cię usłyszał!...”
 Błędnemi, wystraszonemi oczami Krystyna wodziła dokoła siebie.
 „Uwolnię cię z pod jego wpływu, Krystyno, przysięgam! — zawołał Raul, doprowadzony do szaleństwa widocznym jej lękiem. Uwolnią cię na zawsze! Ukryję przed nim. Będziesz mogła żyć spokojna i szczęśliwa!... A potem odjadę, jeżeli tego zażądasz!”
 Krystyna pochwyciła ręce Raula i przycisnęła je z całych sił do piersi.
 „Chodźmy! Chodźmy stąd na górne piętra,” — prosiła.
 Pobiegła tak szybko po schodach, że Raul ledwie podążyć mógł za nią.
 Znaleźli się niebawem na najwyższem piętrze, prawie pod dachem, w labiryncie belek i desek, które Krystyna przeskakiwała zręcznie, oglądając się ciągle poza siebie.
 Ale pomimo tej ostrożności nie dostrzegła cienia, przesuwającego się tuż za nimi i śledzącego każde ich poruszenie.
 Raul również go nie widział, bo skoro miał Krystynę przed sobą — cały świat mógł nie istnieć dla niego.

KONIEC TOMU PIERWSZEGO.