Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/149

 „Chodźmy już stąd Krystyno“, — rzekł wówczas Raul.
 „Nie, nie. Tutaj musisz się dowiedzieć o wszystkiem“.
 „Dlaczego tutaj! Lękam się dla ciebie chłodu nocy“.
 „Tutaj niczego lękać się nie potrzebujemy, — odparła młoda dziewczyna. — Nie chcę się widzieć z tobą, Raulu, poza murami Opery, bo zależy mi na tem, żeby go nie rozdrażniać“.
 „Krystyno. Ja jednakże obawiam się czegoś. Uciekajmy dziś jeszcze! Jutro może być zapóźno!“
 „Jeżeli uciekniemy dziś mój przyjacielu, — rzekła głuchym głosem Krystyna — i on zrozumie, że mnie więcej nie zobaczy — zabije nas!“
 „Więc tak bardzo cię kocha?“
 „Aż do zbrodni!“
 „Ależ odnaleźć go można! Skoro Eryk nie jest duchem, tylko żywym człowiekiem, można go zmusić do wyjścia ze swojej kryjówki — do mówienia i odpowiadania!...“
 Krystyna smutnie potrząsnęła głową.
 „Mylisz się Raulu. Przeciw Erykowi nic zdziałać nie można. Należy tylko uciekać od niego!“
 „A dlaczego ty do niego powróciłaś?“
 „Bo musiałam. I zrozumiesz to, gdy dowiesz się w jaki sposób uwolniłam się stamtąd“.
 „Oh! jakże nienawidzę tego człowieka, — wybuchnął Raul. — A ty, Krystyno, nienawidzisz go bardzo?“
 „Nie! — Odparła spokojnie Krystyna.