Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/151

krytemi jasną materją, a oświetlony maleńką lampą, stojącą na komodzie.
 „A tam jest mój pokój, dość ciekawy do zwiedzenia. Chcesz wejść Krystyno?
 Nie zawahałam się nawet. Głos jego, ruchy, spojrzenie wybiegające z za czarnej maski, uspakajały mnie.
 Weszłam. Doznałam wrażenia, że znajduję się w pokoju umarłego. Ściany były obwieszone kirem; na środku, pod ciężkiemi szkarłatnemi portjerami, wznosiła się otwarta trumna.
 Cofnęłam się przerażona.
 „Śpię tutaj“, — objaśniał mnie Eryk.
 Odwróciłam szybko oczy i spojrzenie moje padło na organy, zajmujące całą ścianę w głębi. Na pulpicie dostrzegłam zeszyt z zapisanemi czerwonym atramentem nutami. Na przedniej kartce widniał napis: „Don Juan Zwycięski“.
 „Niekiedy zajmuję się muzyką, tworzę — objaśniał mnie. — Przed laty kilkunastu rozpocząłem tę pracę. Gdy skończę, uniosę ją ze sobą do trumny! Praca ta — to moja śmierć!“
 „Nie trzeba więc często się jej poświęcać” — zauważyłam.
 „Niekiedy bez przerwy oddaję się jej piętnaście dni i piętnaście nocy, potem odpoczywam lata całe.
 Poprosiłam by zagrał niektóre ustępy tej kompozycji.
 „Nie żądaj tego nigdy Krystyno — odparł głu-