Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/167

 „Któż jest ten Eryk? — zapytał hrabia Filip, kładąc rękę na ramieniu brata.
 „To mój rywal...“
 Energicznym ruchem oddalił służbę.
 W pokoju pozostał tylko hrabia Filip z bratem.
 Jednakże do uszu oddalającego się lokaja doszły te słowa, wypowiedziane z siłą i uporem przez młodego wice-hrabiego:
 „Dziś wieczorem uprowadzę Krystynę Daaé!“
 Słowa te powtórzone zostały później sędziemu, lecz rozmowa obu braci pozostała tajemnicą. Wiadomem tylko było, że do późnej nocy rozlegały się gniewne, podniesione głosy w pokoju Raula i że hrabia Filip udał się do siebie silnie podrażniony.
 Na progu, wychodząc, odezwał się głośno:
 „A więc to postanowione? Wyjeżdżasz dziś jeszcze z nią? Myślę, że nie zrobisz podobnego głupstwa? Pamiętaj, że zdołam ci w tem przeszkodzić!...“
 Scena ta opowiedziana została sędziemu śledczemu przez samego hr. Filipa, który dnia tego jeszcze widział swojego brata w Operze na kilka chwil przed zniknięciem Krystyny.
 Raul cały dzień strawił na przygotowaniach.
 O godzinie dziewiątej kareta z szczelnie zasuniętemi firankami zjawiła się od strony Rotondy. Dwa silne, rosłe konie do niej zaprzągnięte, kierowane były przez stangreta, którego twarz zakry-