Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/185

 „Tego już za wiele“, — wybuchnął pierwszy profesor śpiewu Gabrjel.
 „O tak! — potwierdził Richard, — i kosztuje nas to za drogo“!
 Moncharmin czerwony z oburzenia, wołał, by natychmiast sprowadzono komisarza policji. Richard sprzeciwił się temu; miał plan gotowy.
 „Nie ośmieszajmy się, — rzekł spokojnie, — cały Paryż wziąłby nas na języki. Upiór Opery zakpił z nas raz my zakpimy sobie z niego później”.
 Niemniej, z całego tego wydarzenia wynieśli niemiłe jakieś przygnębienie i niepokój.
 Pp. Richard i Moncharmin nie chcieli wtajemniczać w sprawę tę policji, gdyż w głębi duszy przypuszczali, że przykry żart ten spotkał ich ze strony poprzedników i sami go wyświetlić pragnęli.
 U Moncharmina pozatem budziły się od czasu do czasu podejrzenia, skierowane w stronę wspólnika jego Richarda, który miewał niekiedy dziwaczne pomysły.
 Oczekiwali więc dalszych wydarzeń, mając baczne oko zwrócone na panią Giry.
 „Jeżeli jest wspólniczką Upiora, — mówił Richard, — nie pora o tem wspominać. Banknoty są już daleko. Mnie się jednak wydaje za głupia na to“.
 „Nie brak większych głupców w całej tej katastrofie“, — mruczał Moncharmin.
 „Któż mógł przypuścić, — biadał Richard. — Ale na przyszły raz będziemy ostrożniejsi“.