Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/189

mil mi, że moja mała Meg, dziecko z krwi mojej i kości dostąpi tego zaszczytu, wierzę w istnienie Upiora Opery i w to wszystko, co mi mówi i robić każe!“
 „Nie widziałaś go pani, i wierzysz we wszystko co mówi?* — zapytał p. Moncharmin, wpatrując się w rozentuzjazmowaną twarz starej bileterki.
 „Tak. Jemu zawdzięczam, że Meg jest koryfejką. Powiedziałam mu: „Jeżeli Meg ma w 1885 roku zostać cesarzową, to niema czasu do stracenia. Meg musi być koryfejką już teraz“. Odpowiedział mi, że wystarczy mu powiedzieć słówko panu Poligny a stanie się to, co zechcę“.
 „A więc p. Poligny go widział“?
 „Tak jak i ja! Nie widział go, tylko słyszał! Upiór szepnął mu parę słów tego wieczoru, kiedy to p. Poligny taki blady wyszedł z loży № 5“.
 „Ach! co to za historja“! — jęknął Moncharmin.
 „Jestem przekonana, — mówiła dalej p. Giry, — że Upiór i p. Poligny związani byli wspólną tajemnicą — p. Poligny niczego nie mógł odmówić Upiórowi“.
 „Pani Giry, — odezwał się nagle Richard, — czy wie pani co się znajduje w tej kopercie“?
 „Nie wiem, panie dyrektorze!“
 „A więc proszę patrzeć!“
 Pani Giry zapuściła niespokojne spojrzenie do wnętrza koperty i nagle oczy jej nabrały blasku!
 „Pieniądze!“ — krzyknęła zdziwiona.