Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/193

dawaliśmy pani i którą zanosiłaś wobec nas do loży Nr. 5, a przecież tylko ta zawierała pieniądze?“
 „Przepraszam, — przerywa p. Giry. — Kopertę, otrzymaną przez p. dyrektora, wsunęłam do kieszeni p. dyrektora, ta zaś, którą zanosiłam do loży, była inna, tylko podobna do tej pierwszej, którą z rozkazu Upiora miałam przygotowaną w rękawie.“
 Mówiąc to, p. Giry wyjęła z rękawa kopertę, kształtem przypominającą dokładnie tę, którą dyrektorowie otrzymywali w tajemniczy sposób od Upiora.
 Moncharmin sprawdził, że zapieczętowana była ich własną dyrektorską pieczęcią i że zawierała dwadzieścia biletów reklamowych, przypominających banknoty.
 „To jednak jest bardzo proste,“ — zauważył Richard.
 „Rzeczywiście, bardzo proste,“ — powtórzył za nim Moncharmin.
 „Największe podstępy bywają zazwyczaj najprostsze, wystarczy mieć wspólnika.“
 „Albo wspólniczkę, — dodał nieswoim głosem Moncharmin. — Nieprawdaż, pani Giry, że tu z rozkazu Upiora zamieniałaś pani koperty i że to on kazał jedną z nich wsunąć do kieszeni p. Richarda?“
 „Oh! Tak! To on!“
 „A nie zechciałaby pani przedstawić nam prób-