Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/213

my „On“. W ten sposób nie ściągniemy niczyjej uwagi.“
 „Sądzi pan zatem, że znajduje się niedaleko nas?“
 „Wszystko jest możliwe... Być może, że znajduje się w sali Jeziora.“
 „Więc pan wie o tem tajemniczem schronieniu?“
 „Jeżeli go tam niema, również dobrze może być za ścianą, pod podłogą, nad sufitem! Czy ja wiem. Chodźmy!“
 W kilka chwil później znaleźli się w ciemnych, pustych korytarzach, nieznanych Raulowi nawet z tych czasów, kiedy to Krystyna oprowadzała go po całym gmachu Opery.
 „Żeby tylko Darjusz już przybył, — szepnął Pers.
 „Kto to jest Darjusz?“ — zapytał Raul.
 „Mój służący“.
 Znajdowali się w tej chwili w pośrodku wysokiej, obszernej sali, słabo oświetlonej małą lampką elektryczną.
 Pers zatrzymał się i szepnął tak cicho, że Raul ledwie mógł znaczenie słów pochwycić:
 „Co pan mówił komisarzowi policji?“
 „Powiedziałem mu, że sprawcą porwania Krystyny Daaé jest Upiór Opery i że prawdziwe jego nazwisko jest“...
 „Cicho! I komisarz uwierzył panu?! Czy może wziął pana za warjata?“
 „Tak, zdaje się...“