Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/216

 „A więc panie, — zapytał Raul, zniecierpliwiony tajemniczością towarzysza. — Czy idziemy?“
 „Gdzie?“ — zapytał Pers, nie odwracając głowy.
 „Ależ, do tego szatana! Przecież mówił pan, że posiadasz sposób dostania się do niego“.
 „Szukam go właśnie! Ah! to tu!“ — szepnął po chwili, przycisnąwszy wskazujący palec do jakiegoś niewidocznego dla Raula punktu w ścianie.
 „Za pół minuty znajdziemy się na jego drodze, — dodał, zeskakując z krzesła. Podszedł do lustra i ręką nacisnął powierzchnię.
 „Nie ustępuje jeszcze, — szepnął do siebie.
 „Ach! — zawołał Raul, — wyjdziemy więc tą drogą! Tak, jak Krystyna!“
 „Więc wiedział pan, że Krystyna Daaé wyszła tędy?“
 „Tak. Stało się to w mojej obecności. Byłem ukryty tu w buduarze.“
 „I cóż pan uczynił?“
 „Sądziłem, że jestem igraszką moich nerwów.“
 „Lub nowej fantazji Upiora, — zaśmiał się Pers. — Ach! panie de Chagny! Dałby Bóg, abyśmy mieli do czynienia — tylko z Upiorem. Moglibyśmy wówczas pozostawić w spokoju nasze pistolety! Ale teraz już dosyć o tem! Zapnij pan szczelnie płaszcz swój i podnieś wysoko kołnierz! Nie możemy być poznani. Poruszenie maszynerji znajdującej się w tej ścianie jest trudniejsze do wykonania z tej strony.
 Manipulacja ta jest ułatwiona, gdy można