Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/228

 Ognisty kształt tymczasem posuwał się ku mm zwolna, lecz ciągle.
 „Wysłał nam to może dlatego aby nas podejść łatwiej ztyłu, — szeptał Pers do ucha Raula. — Niewiadomo teraz skąd nam może grozić niebezpieczeństwo! Znam wiele jego szatańskich sztuczek, ale z tą się nie spotkałem. Uciekajmy! bądźmy ostrożni... Pamiętaj pan o ręce“...
 Szybko biec zaczęli wzdłuż krętego, ciemnego korytarza, który otwierał się przed nimi.
 Po kilku chwilach, które zdawały się im być wiekami, Pers przystanął.
 „W te strony rzadko zagląda, — rzekł oglądając się poza siebie. — Ten korytarz nie prowadzi do jeziora, ani do jego mieszkania. Ale może domyśla się, że go śledzimy“? — Pers zamilkł cofnął się zdumiony: o parę kroków ujrzał nieruchomą, ognistą głowę.
 Głowa poruszyła się, a do uszu uciekających dobiegł szmer jakiś, podobny jakby do drapania o ścianę wielotysięcznych, małych pazurków, lecz dziwnie nieznośny i przykry.
 Płomienna głowa szła teraz ku nim... zbliżając się powoli.
 Teraz już mogli ją dojrzeć dokładnie.
 Oczy zupełnie okrągłe, o nieruchomem szklannem spojrzeniu wpatrzone w nich były uporczywie. Nos szeroki, lekko zapadnięty oraz wielkie usta, z obwisłą półkoliście dolną wargą, nadawały tej twarzy podobieństwo do skąpanego we krwi księżyca.