Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/91

Krystyny, jako kobiecie i artystce, jeszcze w sposób najbrutalniejszy napadała ją w garderobie, obsypując obelgami i wyrzutami.
 Przeczytawszy raz jeszcze list anonimowy, śpiewaczka wstała i zaczęła się ubierać.
 „Zobaczymy, która z nas zwycięży”, — szeptała groźnie.
 Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła, wyjrzawszy oknem, był kondukt pogrzebowy. To ją do reszty rozstroiło i potwierdziło przekonanie, że tym razem grozi jej rzeczywiste niebezpieczeństwo.
 Jednakże oznajmiła sekretarzowi, przysłanemu przez dyrektorów z zapytaniem o stan jej zdrowia, iż śpiewać będzie wieczorem partję „Małgorzaty“ nawet gdyby była konająca.
 O godzinie piątej odebrała drugi list anonimowy, który był jeszcze treściwszy.
 „Jesteś pani przeziębioną, — pisał tajemniczy autor, — najrozsądniej więc byłoby pozostać w domu“.
 Carlotta roześmiała się i wzruszyła ramionami, poczem usiadła i rozpisała kilka listów do przyjaciół swoich i wielbicieli, prosząc o konieczne przybycie do Opery na wieczorne przedstawienie. Czuła się bezpieczniejszą pod ich opieką.
 Nadszedł wieczór.
 W Operze wszystko miało wygląd zwykły i normalny. Jedynie obecność p. p. Richard i Moncharmin w loży Nr. 5 była dla Carlotty nieoczekiwaną i niepokojącą. Przypuszczała jednak, że dyrektorowie, również jak ona uprzedzeni, przybyli