Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/92

by obecnością swoją zapobiec skandalowi, uplanowanemu przez zwolenników Krystyny Daaé.
 P. Richard siedział w pierwszym rzędzie po prawej stronie, na fotelu zajmowanym zwykle przez Upiora, zajęty wesołą rozmową ze swym towarzyszem, panem Moncharmin.
 „No, powiedz, słyszałeś już głos naszego tajemniczego gościa?“ — pytał żartobliwie.
 „Poczekaj! trochę cierpliwości! — odpowiedział w tym samym tonie p. Moncharmin. — Przedstawienie zaledwie się rozpoczęło, a wiesz, że upiór lubi się spóźniać“.
 Pierwszy akt przeszedł bez żadnego wypadku.
 Carlotta nie śpiewała w tym akcie.
 „Sala, jak na „urzeczoną“ jest dosyć zapełniona, — zauważył p. Richard, śmiejąc się i zwrócił uwagę towarzysza na grubą, o bardzo pospolitym wyglądzie kobiecinę, siedzącą na środku sali, w towarzystwie dwóch sztywnych, czarno ubranych jegomościów.
 „Co to za towarzystwo?“ — zapytał Moncharmin.
 „To moja stróżka ze swoim mężem i bratem“.
 „Dałeś im bilety?“
 „Dałem. Stróżka moja nigdy nie była w operze, a że odtąd ona co wieczór zajmować się będzie lokowaniem publiczności w lożach, chciałem ją raz jeden posadzić na honorowem miejscu“.
 „To jest następczyni p. Giry?
 „Tak jest.“