Strona:PL Leroux - Upiór opery.djvu/93

 „A wiesz ty, że p. Giry zamierza wnieść skargę na ciebie?“
 „Na mnie? I przed kim to? przed upiorem?“
 Nagle drzwi gwałtownie się otworzyły. Do loży wpadł wystraszony reżyser.
 „Co się stało?“ — zapytali zaniepokojeni dyrektorowie.
 „Carlotta szaleje! Wykryto spisek na nią, urządzony przez przyjaciół Daaé. Kto wie, co się dziś jeszcze stać może.“
 Richard zawrzał gniewem. Chciał coś odpowiedzieć, lecz w tej chwili kurtyna poszła w górę. Uczynił więc tylko reżyserowi pożegnalny ruch ręką.
 „Krystyna Daaé ma wpływowych przyjaciół?“ — zapytał szeptem Moncharmin.
 „Hrabiego de Chagny“, — odpowiedział Richard, wskazując na lożę, gdzie znajdowało się dwóch panów. — Bardzo mi ją gorąco polecał i gdybym nie wiedział, że utrzymuje stosunek z Sorelli...“
 „A któż jest ten drugi?“
 „To jego brat.“
 „Wygląda jakgdyby był chory.“
 Po drugim akcie, który również przeszedł w spokoju, pp. Richard i Moncharmin opuścili lożę, by pójść zasięgnąć wiadomości o spisku, wykrytym przez reżysera i powrócili po chwili niezadowoleni i znudzeni całą tą historją.
 Zaraz przy wejściu uderzeni zostali widokiem pudełka z angielskimi cukierkami, leżącem na poręczy loży.