Strona:PL Limanowski - O kwestji robotniczej 1871.pdf/31

socjalno-ekonomicznej) i kolektywistów (przychylnych bezwzględnie zasadom zbiorowej własności.
 Z rozrostem stowarzyszenia potworzyły się komitety czyli sekcje wyższe narodowe, które wszakże zależne są od komitetu centralnego. Komitety narodowe wybierały miejsca swego pobytu o ile można bardziej zbliżone do własnych krajów. Tak sekcja francuska pod nazwą La Fraternité usadowiła się w Belgji, a niemiecka w Bonn.
 Całe stowarzyszenie przedstawia się jako wielka rzeczpospolita. Dzieli się ona na prowincje podług narodowości, przedstawiciele których zjeżdżają się corocznie na kongres ogólny, — i kongres tylko ma władzę stanowić praw obowiązujące wszystkich. Prowincjom pozostawiona rozległa samodzielność: one miewają swoje oddzielne narodowe kongresy. Komitet centralny i komitety narodowe przedstawiają władzę wykonawczą.
 Od roku 1867 odbywały się corocznie zjazdy ogólne po kolei w Brukseli, Lozannie, Bazylei. Na kongresach czytano sprawozdania sekcyj w rozmaitych językach.
 Stowarzyszenie to rozrosło się potężnie. Członków jego liczą na miljony. Najwięcej upowszechniło się ono w Szwajcarji, gdzie niemal w każdem mieście istnieje komitet, i w Stanach Zjednoczonych. Środki pieniężne również są ogromne. Stowarzyszenie ma własne czasopisma, w których szerzy swoje przekonania: we francuskim języku — Journal de l’Association Internationale, Voix de l’Avenir, Le socialiste (pismo tygodniowe); w angielskim języku — Commonwealth; w niemieckim Zwiastun (Vorbote) i Robotnik (Der Arbeiter).
 W miarę wzrastania liczby członków kolektywiści zaczęli przeważać, a nie tylko upadł wpływ mutualistów, ale bardzo wielu z pomiędzy nich odstąpiło od poprzednich swych przekonań. Hasłem stowarzyszenia stało się podniesienie stanu pracującego do zupełnej równości z innymi, rzeczpospolita bez granic, w której wszystkie narodowości bez wyjątku otrzymują jak najrozleglejszą swobodę, i równouprawnienie ekonomiczne kobiety z mężczyzną. Co do własności ostatecznie nie rozstrzygnięto