stycznych; jenerał Hauke-Bosak podziela je[1]; osiwiały w walce rewolucyjnej Heltmann z przeciwnika staje się zwolennikiem ich. Demokraci, Szczęsnowicz i Brazewicz, w wydawanem pismie w Genewie, Le Peuple Polonais, uważają za potrzebne rozwinąć szczegółowiej i uzupełnić manifest Towarzystwa Demokratycznego.
Zamiast więc słów manifestu z 1836 r.: „społeczność prawo posiadania ziemi i każdej innej własności pracy tylko przyznaje,“ Le peuple polonais tak formułuje swoje wyznanie wiary: „Ziemia jako warsztat rolnictwa i wszystkie inne narzędzia i materyjały potrzebne do pracy, stanowią nieodłączną własność gminy, która daje je robotnikom w czasowe posiadanie z tym jedynym warunkiem, że ich praca będzie użyteczna dla gminy, produktywna, osobista i bezpośrednia“.[2]
Przy organizowaniu się całej emigracyi polskiej w latach 1868, 1869 i 1870, przed wojną francusko-pruską, widzimy także, jak w obozie szczerze demokratycznym myśl socyjalistyczna zaczyna zjednywać coraz więcej wyznawców. Pomiędzy niemi spotykamy już: Jarosława Dąbrowskiego i Walerego Wróblewskiego, którzy następnie wsławili się obroną wojskową komuny paryskiej. W 1870 r. komitet Zjednocze-
- ↑ W programie Ogniska Rewolucyjnego, podpisanym w 1867 r. przez Bosaka-Haukego i Bulewskiego, w § 14 czytamy: „Ziemia jako Wszechnia jest własnością Ludu Polskiego; zarząd jej i uprawa pod nadzorem Rzeczypospolitej powierzoną będzie tym, którzy około niej pracę podejmują, stosownie do prawa, jakie Lud Wszechwładny na przedstawienie Zboru Rzeczypospolitej przyjmie i uświęci.
- ↑ № 13 z 1 marca i N 17 z 10 maja 1869 r.
