zaś socyjalizm, wypływając z miłości narodu, musi być patryjotyczny.
Francuzi, którzy tak pod względem patryjotycznym jak i socyjalistycznym, dawali dotąd zawsze przykład innym narodom, nie przeciwstawiają socyjalizmu patryjotyzmowi. Każdy kto przejrzy z uwagą dziennik urzędowy Komuny paryskiej, przekona się o tem najzupełniej.
Na dowód przytoczę ustęp z urzędowego dokumentu samej Komuny, Oświadczenia do Narodu Francuskiego (Déclaration au peuple Francais) z dnia 19 kwietnia 1871 r.
„Wrogowie nasi — powiada ta deklaracyja — albo mylą się albo oszukują kraj, oskarżając Paryż, że dąży do zerwania jedności francuskiej, którą Rewolucyja ufundowała, przy oklaskach ojców naszych, co zbiegli się ze wszystkich kątów starej Francyi na uroczystość Federacyi.
„Godność taka, jaką narzucały nam dotychczas cesarstwo, monarchija i parlamentaryzm, jest tylko centralizacyją despotyczną, nierozumną, dowolną lub uciążliwą.
„Paryż chce jedności politycznej, któraby polegała na dobrowolnem zrzeszeniu się wszelkich lokalnych usiłowań, na samodzielnem i wolnem zespoleniu wszystkich sił pojedyńczych ku jednemu celowi: zaprowadzeniu dobrobytu, wolności i bezpieczeństwa wszystkich.
„Rewolucyja gminna, rozpoczęta 18 marca z inicjatywy ludu, otwiera nową erę polityki doświadczalnej, pozytywnej, naukowej.
„Koniec tu starego świata urzędowego i klerykalnego, militaryzmu, biurokracyi, wyzyskiwania, gry giełdowej, monopolów, przywilejów, którym proletaryjat zawdzięcza swoją niewolę a ojczyzna swoje nieszczęścia i klęski:
Strona:PL Limanowski - Patryjotyzm i socyjalizm 1881.pdf/5
Ta strona została przepisana.
