| 3-cia doba | 5% | śmierć opóźniona |
| 4-ta ” | 3% | ” ” |
| 5-ta ” | 2% | ” ” |
| 6-ta ” | 1% | ” ” |
| 7-ma ” | 1% | ” wskutek powikłań |
| 8-ma ” | 1% | ” ” ” |
| 9-ta ” | 1% | ” ” ” |
| 10-ta ” | 1% | ” ” ” |
| 11-ta ” | 1% | ” ” ” |
wyżyło 22%.
| ||
Chloropikryna w stężeniu względnie śmiertelnem:
zginęło
| ||
| 1-sza doba (1-12 godzin) | 43% | śmierć nagła |
| 2-ga ” (12-24 godzin) | 21% | ” opóźniona |
| 3-cia ” | 8% | ” ” |
| 4-ta ” | 1% | ” ” |
| 11-ta ” | 1% | ” wskutek zapalenia płuc. |
| 17-ta ” | 2% | ” ” ” ” |
| 19-ta ” | 3% | ” ” ” ” |
| 22-ga ” | 1% | ” ” ” ” |
wyżyło 15%.
| ||
Krzywe tego typu dają mało danych, szczególnie gdy nie zwrócono uwagi na ścisłe określenie dawki albo stopnia stężenia. Czas przeżycia zatrutych zwierząt jest raczej miarą ich względnej odporności niż działania trucizny i w żadnym razie nie może służyć za podstawę do badań porównawczych nad truciznami. Śmierć opóźniona może być skutkiem najrozmaitszych uszkodzeń, w niektórych przypadkach przedstawiających tylko powikłania tych zatruć.
O wiele użyteczniejszem jest ustalenie dawki wywołującej pewien łatwy do określenia typowy objaw zatrucia, wykazujący osiągnięcie jednej z już wymienionych granic. Najdogodniejszemi pod tym względem są: śmierć natychmiastowa i śmierć w ciągu zatrucia oraz próg czynności.
Celem otrzymania prawdziwej krzywej jadowitości należy zatruć większą ilość zwierząt jednego gatunku wzrastającemi dawkami badanej trucizny, zaczynając od dawek, które zabijają tylko wrażliwsze jednostki (więc od progu wrażliwości). Dawki takie rozdzielamy
