Ta strona została przepisana.
Rys. 3.
Krzywa wytrzymałości według wzoru Quetelet’a. Przy zatruciu wzrastającemi dawkami z danej ilości zwierząt ginie z początku tylko niewielka ilość najwrażliwszych, aż do pewnej średniej dawki, która jest prawdopodobną śmiertelną dawką dla danego gatunku zwierząt. Liczba zwierząt, dla zatrucia których potrzebne są większe dawki, zmniejsza się stopniowo dalej, aż do osiągnięcia bezwględnej śmiertelnej dawki, która zabija już wszystkie zwierzęta. Odcięte oznaczają wzrastającą dawkę (okres nieśmiertelnych dawek oznaczono szerszym paskiem). Rzędne oznaczają %% ogólnej ilości użytych zwierząt zabitych odpowiednią dawką, które wytrzymały mniejsze dawki.
Z badań tak wykonanych wynika zawsze, że liczba zwierząt ginących wskutek dawek małych jest stosunkowo nieznaczna. Z podniesieniem dawki liczba wzrasta szybko do pewnego maksymum. Równolegle liczba zwierząt przeżywających spada do zera — jest to dawka bezwzględnie śmiertelna.
W takim sposobie zestawiania wyników, stopień odpowiadający najwyższej rzędnej będzie stanowił prawdopodobną dawkę śmiertelną dla danego gatunku zwierząt. Długość krzywej, czyli liczba stopni na osi odciętych, jest wyrazem wahań granic wytrzymałości na truciznę, albo też zmienności w odporności danego gatunku zwierząt.
Nieprawidłowa, mająca kilka wierzchołków krzywa wskazuje zawsze na braki doświadczenia, najczęściej na niewystarczającą ilość
