fabrycznej, a więc takichch gdy robotnicy znajdują się w przestrzeni zamkniętej;
2. według Fries & West’a w warunkach wojennych w stężeniu 2,5/M3;
3. według Hilla niebezpieczne skutki są możliwe w stężeniu 10/1000000 (Vol. %) co równa się 4/M3. Bezwzględnie śmiertelne stężenie wynosi 100/M3 (1/4000 V%);
4. według Mayer’a stężenie śmiertelne = 4—6M3.
Tylko badania statystyczne zakrojone na bardzo szeroką skalę są w stanie ustalić podstawy dozometrji wogóle, a w szczególności chemicznych środków bojowych.
Do celów praktycznych dane doświadczalne są zupełnie wystarczające. Próg wrażliwości i stężenia bezwzględnie śmiertelnego mogą być ustalone podług doświadczeń robionych na zwierzętach, ponieważ ludzie naogół są znacznie wrażliwsi od zwierząt.
Niemożliwą jest obecnie ogólna teorja zatrucia, któraby dawała mniej więcej dokładne pojęcie, dlaczego jedne substancje wprowadzone do ustroju mogą wywoływać niebezpieczne dla życia zjawiska, podczas gdy inne nie posiadają zupełnie takich właściwości. Cechy zatrucia są zależne nie od jakiejkolwiek jednej właściwości trucizny, ale stanowią wynik całego szeregu dodanych zjawisk, z których jedne posiadają charakter fizycznych, a drugie chemicznych odczynów. Dlatego też jakikolwiek podział naukowy trucizn jest prawie niewykonalny.
Narazie musimy zadowolnić się wyżej podanym podziałem trucizn na czynne wyłącznie w charakterze czynników fizycznych, nie ulegające żadnym zasadniczym zmianom w organizmie i takie, które podlegają tym lub innym zmianom chemicznym.
Jest to w zasadzie podstawa teorji Loewa (Natürliches System der Giftwirkungen), który jeszcze w r. 1883 zaproponował podział trucizn na katalityczne i substytucyjne — co mniej więcej odpowiada naszemu podziałowi na trucizny o dzia-
