najmniejszej zawartości możliwej do zauważenia powonieniem, albo przez pochłaniacz — celem ustalenia stopnia jego wytrzymałości i sprawności. Wskutek niebezpieczeństwa wdychania środków duszących nie posiadamy zupełnie pomiarów ich napastliwości na ludziach z wyjątkiem niektórych w Niemczech dokonanych określeń dolnej granicy wytrzymałości w stosunku do niektórych związków arsenowych organicznych.
Rys. 9.
Aparat do badania napastliwości lakrymatorów. A — komora do otrzymania powietrza z określoną zawartością trucizny, B — przyrząd do nasycenia powietrza trucizną, C — flowmetr do określania ilości powietrza przepędzonego przez aparat, D — maska gazowa połączona z aparatem.
Do badania lakrymatorów używamy maski, przez którą człowiek badany, zależnie od obrócenia odpowiedniego kraniku może oddychać czystem powietrzem otoczenia lub zatrutem z komory. Jako generator służy płuczka napełniona środkiem parującym, albo odpowiedni rozpylacz. W wypadkach używania rozczynów, parowanie nie bywa nigdy równomierne. Tego samego aparatu można używać do badania czynności sternitów. Przyrządem do badania czynności lakrymatorów jeszcze prostszym od maski, ale
