lepszym, jest szklany lejek odpowiedniego kształtu jak najszczelniej przystawiony do oczodołu, przez który przepędza się następnie zatrute powietrze z komory.
Rys. 10.
Aparat do badania napastliwości trucizn skórnych. A — aparat do oparzania skóry, B — generator, C — płuczki do pochłaniania par trucizny, D — flowmetr do określania ilości niezatrutego powietrza, E — flowmetr do określania ilości zatrutego powietrza, F — filtry do powietrza. G — regulacyjne krany ze śrubkami.
Celem zbadania działania na skórę pary niektórych trucizn, służy specjalny przyrząd ze szkła, składający się z rurki dość szerokiej z bocznym otworem szczelnie przytkniętym do skóry przedramienia przy pomocy trzymacza, przylutowanego do tejże rurki w celu zapobieżenia nagrzewaniu rurki ręką. Powietrze wchodzące do rurki musi być koniecznie przefiltrowane, aby usunąć z niego pył, który może wchłaniać środek badany i przyczynić się do powstania mocniejszego stężenia. Do doświadczeń tego rodzaju, z powodu bardzo małej prężności pary środków skórnych, w rodzaju iperytu, duża komora nie jest wygodna, a zatrute powietrze rozcieńcza się zazwyczaj nie w komorze, a bezpośrednio w rurce wychodzącej z generatora w sposób wyżej wymieniony, prócz tego sam generator bywa ogrzewany. W badaniach z napastliwością trucizn skórnych doświadczenia ograniczają
