się do prostego smarowania skóry rozczynem danej trucizny w benzynie lub alkoholu, albo maściami zawierającemi truciznę w pewnem stężeniu.
W badaniu zdolności skóry do wchłaniania trucizn i powstających w ten sposób zjawisk zatrucia ogólnego (doświadczenia możliwe tylko na zwierzętach) używamy zazwyczaj aparatu Lehman’a, maleńkiej komory drewnianej, z której wystaje nazewnątrz głowa zwierzęcia (kota lub królika) albo też umieszczamy zwierzę w zwykłej komorze, po uprzednio dokonanej operacji tracheotomji i połączeniu rurki tracheotomicznej z powietrzem zewnętrznem. Tego rodzaju badania są dotychczas bardzo nieliczne.
Z powyższego wnioskujemy:
1. że sposoby przeciwdziałania ustroju zarówno zwierzęcego jak i ludzkiego są w zasadzie bardzo jednostajne, wobec czego każdy środek może być zawsze zaliczony do jednej z niewielu zasadniczych grup trucizn;
2. że działanie trucizn jest w znacznym stopniu uzależnione od dawki czyli od stężenia w otoczeniu;
3. że dla trucizny o wyraźnem działaniu ogólnem miejsce i sposób wprowadzenia do ustroju jest rzeczą mniej więcej obojętną, skutki zatrucia zależą przeważnie od zjawisk organotropizmu, wówczas gdy dla trucizn o działaniu miejscowem sposób wprowadzenia rozstrzyga również o charakterze przebiegu zatrucia.
Wyżej przytoczone trzy zasadnicze prawa ogólnej toksykologji muszą być zastosowane też i do analizy chemicznych środków bojowych.
