W Używane dotychczas trucizny oddechowe można podzielić według ich właściwości toksykologicznych i chemicznych na następujące grupy.
A. Grupa chemicznych środków z działaniem podobnem do działania chloru. Charakterystyczną ich cechą jest stosunkowo niewielka jadowitość wobec wyraźnych uszkodzeń dróg oddechowych. Ta grupa składa się:
1) z chlorowców: chlor i znacznie słabszy co do czynności brom i jod.
2) Grupa organicznych pochodnych siarki: siarczan metylowy SO2(OCH3), chlorosiarczan metylu SO2Cl(OCH3) (vaillantite), chlorosiarczan etylu SO2Cl(OC2H5) (sulvinite).
3) Bezwodnik kwasu siarkowego i dwutlenek siarki SO3 i SO2.
4) Chlorki siarki S2Cl2, SCl2 i SCl4.
B. Grupa fosgenu: chlorobezwodniki kwasów organicznych.
1) Fosgen (bromofosgen i tiofosgen).
2) Pality i superpality.
C. Grupa chloropikryny.
1) Chloropikryna.
2) Akroleina, aldehyd krotonowy, formalina.
D. Grupa tlenków azotu NO, N2O2, N2O4, NO2, N2O5.
E. Grupa dymów bojowych.
1) Dymy obojętne: mieszaniny Bergera, chlorek amonu.
2) Dymy żrące, wytwarzające bezwodniki kwasów nieorganicznych. Fosfor, trójtlenek siarki, chlorek sulfurylu, kwas chlorosulfonowy, chlorek cynowy, chlorek tytanu, chlorek krzemu, chlorek chromilu.
3) Dymy trujące: chlorek arsenu, rozmaite chloroarsyny, mieszaniny Bergera, dające podczas spalania fosgen, mieszaniny chlorku cyny z kwasem pruskim chloropikryną i fosgenem, mieszaniny chlorku arsenu z fosgenem.
F. Grupa amoniaku.
Znaczna część omówionych środków nigdy nie miała wielkiego znaczenia i próby używania tych środków należą do pierwszych okresów rozwoju broni chemicznej. Tak liczne pochodne siarki, pomimo wyraźnych właściwości żrących i mocnego działania na górne drogi oddechowe, pozostały prawie bez użycia, chociaż estry kwasu siarczanego, a szczególnie siarczan metylu są nietylko truciznami oddechowemi, lecz też potężnemi truciznami
