c) Trójchloroamina NCl3 in statu nascendi (wybuchający chlorek azotu, używany w stanie chmur — według danych francuskich).
d) Bromek benzylu C6H5CH2Br.
e) Bromofenilooctan etylu C6H5−CHBr−CO−C2H5.
2. Środki zawierające siarkę.
a) Tiofenol C6H5SH. Działa dość słabo.
b) Iperyt S(CH2.CH2Cl)2 i inne związki tego typu. Iperyt jest najmocniejszą z syntetycznych trucizn skórnych.
c) Związki sulfocyanowe: siarkocyanek etylenowy (NCS.)2C2H4. Jeden z najsilniejszych środków świerzbiących.
d) Sztuczne olejki gorczyczne, isosulfocyanki, np. etylo iso sulfo karbylamina C2H5NCS, wywołują dość szybko bolesne przekrwienie i zapalenie skóry z obfitym wysiękiem. Są też one mocnemi lakrymatorami.
3. Nitrowane pochodne aromatyczne.
a) Cedenit — mieszanina orto i para chloronitrobenzylu ClCH2C6H4NO2. Wywołuje natychmiast ból i obrzęk skóry podobny do oparzenia pokrzywą.
b) Chloronitrobenzonitryl Cl.C6H3. CN.NO2.
4. Pochodne arsenowe.
a) Chlorowane i bromowane arsiny szeregu tłuszczowego (związki nasycone).
b) Chlorowane i bromowane arsiny szeregu aromatycznego (zwykle używane jako sternity).
c) Cyanki arsenowe.
d) Chlorowane arsiny nienasycone. Grupa luizytu.
Z tych bardzo licznych środków rzeczywiście używano do celów bojowych tylko iperytu i związków arsenowych, z których luizyt otrzymany i wytwarzany w dużych ilościach już w końcu wojny, pozostał jednak nieużyty. Dla innych substancyj można ograniczyć się powyższemi wskazówkami, tem bardziej, że działanie ich jest mało zbadane, z wyjątkiem kantarydyny — środka bardzo drogiego i dlatego do celów bojowych nieużytecznego. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że czynne substancje wielu środków roślinnych muszą być zaliczone do najczynniejszych trucizn skórnych. Tak np. toksikodendrol wywołuje zapalenie skóry już w dawce 0,00005, gdy słynny iperyt nie zawsze jest czynny w ilości jednej kropli 0,1% rozczynu, t. j. w dawce około
