Skorowidz zawiera nazwy chemicznych środków bojowych razem ze wzorami chemicznemi, wszystkiemi synonimami i oznaczeniami maskującemi (kamuflażowemi), które przytoczono też oddzielnie z podaniem zwykłych oznaczeń danego środka. W wypadku gdy dany środek omówiono w tekście, w skorowidzu podano odpowiednie strony książki. Kursywą oznaczono tę stronę, gdzie dany środek rozpatrzono dokładniej. Ponadto uwzględniono oznaczenia właściwości fizykochemicznych, cechy fizjologiczne i określenia co do sposobu użycia w celach bojowych. Wreszcie podano wskazówki tyczące się czasu i miejsca zastosowania poszczególnych środków.
O środkach nie omówionych zupełnie lub omówionych nie dość dokładnie, zasadnicze dane uwzględniono tylko w skorowidzu.
Na oznaczenia właściwości poszczególnych środków użyto następujących skrótów:
p. w. — temperatura wrzenia przy ciśnieniu 760 mm Hg (w razie specjalnych warunków — obniżonego ciśnienia — stopień jego podano w nawiasach);
d — ciężar gatunkowy (w stosunku do wody);
p. t. — punkt czyli temperatura topliwości;
d/p — ciężar gatunkowy w stosunku do powietrza.
Właściwości toksykologiczne oznaczono w następujący sposób:
D — oznacza środek używany jako duszący czyli wywołujący anatomiczne zmiany narządów oddechowych. (D) — środek uszkodzający płuca, lecz do tego celu nie używany.
Dr — oznacza środek drażniący czyli odruchowy. Rodzaj odruchu oznaczono — Dr. d. g. — drażniący górne drogi oddechowe; Dr. d. d. — drażniący dolne drogi i płuca; Dr. St. — sternit czyli środek wywołujący kichanie; Dr. L. — lakrymator czyli środek łzawiący; Dr. V. — womitator czyli środek powodujący wymioty.
