Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/156

cała jest tylko kobietą, tylko kobietą, taką sarną, jak wszystkie kobiety. Martina olśniło to jak błyskawica. Objawienie było zbyt nagle, zbyt oszałamiające. Chłopakowi zdawało się, że słońce runęło z nieba, że czystość najświętszą świętokradzko skalano.
 Po chwili dopiero pojął znaczenie tego, co się stało, i serce uderzyło mu potężnie, kusząc do rozpoczęcia gry miłosnej z kobietą, co przestała być duchem z zaświatów, z tą, której wargi splamić może wiśnia. Drżał od zuchwałości tej myśli, lecz cała dusza śpiewała ze szczęścia, a rozum triumfalnie zapewniał, iż posiadł prawdę. Odblask zmiany, jaka zaszła w Martinie, dosięgnąć musiał świadomości dziewczyny, bo nagle przerwała czytanie, spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się spokojnie. Wzrok chłopaka spłynął z błękitnych źrenic i rzucił się na uśmiechnięte wargi. Ślad wiśni doprowadzał go do szaleństwa, ramiona rwały do uścisku, jak niegdyś, za dawnych, beztroskich czasów. Dziewczyna zdawała się czekać i przyzwalać, aż cała jego męska wola walczyć musiała przeciwko męskości.
 — Pan zupełnie nie słucha — odezwała się, leciutko zadąsana. A zaraz potem roześmiała z jego zmieszania. Chłopak spojrzał w szczerą jasność oczu i zrozumiał, że panienka nic się nie domyśla. Poczuł palący wstyd. Istotnie, odważył się sięgnąć myślą zbyt daleko. Wśród wszystkich kobiet, jakie znał, nie było takiej, która nie powzięłaby podejrzenia — za wyjątkiem Ruth. Ruth jedna napraw-