Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/162

sposób ewentualną niewłaściwość swego zachowania zwalić na karb przejęcia się poruszonym tematem i, co za tem idzie, roztargnienia.
 Przechodząc przez Broadway, biedak stanął znowu oko w oko z nowem zagadnieniem: w świetle latarni elektrycznej zobaczył Lizzie Connolly i jej rozchichotaną przyjaciółkę. Przez błyskawicznie krótką chwilę — zawahał się; potem — ręka w górę, kapelusz z głowy. Nie mógł zdradzić własnej sfery — gestem tym pozdrowił nietylko samą Lizzie Connolly. Dziewczyna skinęła głową i spojrzała wyzywająco — nie słodkiem i szlachetnem spojrzeniem Ruth, lecz ostrem łyśnięciem wspaniałych czarnych oczu, które z Martina przerzuciły się drapieżnie na jego towarzyszkę, taksując jej urodę, strój, położenie społeczne. Chłopak dojrzał, że Ruth spojrzała również szybkiemi, lecz łagodnemi jak gołąb oczyma, które jednak zauważyły wszystko: tanią elegancję młodej robotnicy i jej twarz pod dziwacznym kapeluszem, modnym obecnie w sferach poddasza i suteryn.
 — Cóż to za śliczna dziewczyna! — odezwała się Ruth w chwilę później. Martin błogosławił jej dobroć, lecz odrzekł tylko:
 — Nie wiem. Zależy od gustu; mnie osobiście nie wydaje się wcale ładna.
 — Co też pan mówi! Nie wiem, czy jedna kobieta na tysiąc pochwalić się może równie prawidłowemi rysami. Są poprostu wspaniałe. Twarz jest