Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/182

nować wszystko. Porównywał się sam do poety, wyrzuconego przez morze na brzeg obcego lądu, poety pełnego piękna i mocy, lecz nadaremnie starającego się wyśpiewać pieśń swą w surowym a barbarzyńskim języku nowych współrodaków. Czyż nie to właśnie spotkało jego, Martina? Żywo, aż do bólu żywo, czuł potężne tętno wszechświata, a jednak zmuszony był włóczyć się poomacku wśród sztubackich problamatów i debatować nad tem, czy będzie, lub nie będzie uczyć się łaciny.
 — Cóż u licha ma do tego łacina? — zapytywał wieczorem własnego odbicia w lustrze. — Zostawmy prochy w grobie. Czemuż mną i pięknem, które jest we mnie, mieliby rządzić umarli? Piękno żywe jest i nieśmiertelne. Mowy ludzkie rodzą się i mijają. Stają się popiołem umarłych.
 Nagle uderzyła go świadomość, że jednak wcale nieźle wypowiadać umie myśli i równocześnie zdziwił się, dlaczego nie potrafi mówić tak w obecności Ruth; przy niej był tylko uczniakiem i mówił językiem uczniaka.
 — Dajcie mi czas! — zawołał nagle. — Dajcie mi czas!
 Czas! Czas! Czas! — była to jego nieustanna skarga.