Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/191

zalet łacinie, jako części fundamentu pod karjerę. Rysowała mu swój ideał mężczyzny, wzorowany w całości na podobiźnie ojca, zlekka wycieniowany charakterystycznemi linjami pana Butlera. Martin słuchał poważnie, chętnie, leżąc nawznak, patrząc ku niej w górę i radując się każdem poruszeniem dziewczęcych warg. Umysł nie pochłaniał jednak zbyt chciwie słów panienki. Nie widział żadnych ponęt w roztaczanych przez nią perspektywach. Równocześnie zaś uświadamiał sobie ostry ból rozczarowania i boleśniejszy jeszcze poryw miłości. We wszystkiem, co mówiła, nie było ani słowa o jego pracy literackiej, a rękopisy przywiezione do przeczytania leżały nietknięte na ziemi.
 Nareszcie, skorzystawszy z przerwy w rozmowie, Martin spojrzał na słońce, mierząc oczyma jego wysokość, i przypomniał o istnieniu rękopisów, począwszy je zgarniać z ziemi.
 — Ach, zapomniałam — odezwała się skwapliwie Ruth. — Tak, tak, bardzo chciałabym posłyszeć...
 Przeczytał więc nowelę, którą uważał za najlepszą. Nazwał ją „Wino życia“ i moc tego wina, co szumiało mu w mózgu, gdy pisał, upoiła go na nowo podczas czytania. Pomysł miał pewien czar swoisty, podkreślony jeszcze oryginalnem ujęciem i wykończeniem. Cały ogień dawnej namiętności, zaznany ongiś przy pisaniu, rozżarzył się teraz na nowo, i chłopak zapamiętał się tak dalece, że głuchy był i ślepy na wady własnego utworu. Inaczej Ruth.