Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/207

Martinowi, twierdząc, że pokonał wroga. Martin jednak nie czuł satysfakcji. Nie dobił Łba-jak-Ser, ani tamten nie dobił jego. Problemat nie został rozwiązany. Zczasem dopiero wyjaśniło się, że tego właśnie dnia zmarł ojciec Łba-jak-Ser.
 Martin omija myślą dobre kilka lat i oto widzi samego siebie na paradyzie teatru „Audytorjum“. Lat ma siedemnaście i właśnie wrócił z morza. Rozpoczęła się jakaś awanturka, ktoś kogoś zaczepił, Martin chciał interwenjować i nagle stanął oko w oko — z Łbem-jak-Ser.
 — Spiorę, psiakrew, po przedstawieniu — gwizdnął dawny wróg.
 Martin skinął głową. Kontroler paradyzu zbliżał się ku nim.
 — Na ulicy, po ostatnim akcie — mruknął Martin, okazując równocześnie najwyższe zainteresowanie tem, co działo się na scenie.
 Kontroler spojrzał karcąco i odszedł.
 — Masz kompanję? — zapytał Martin w antrakcie.
 — Pewnie, że mam.
 — To i ja sobie zbiorę.
 W antraktach wymusztrował sobie asystę, trzech znajomych chłopaków z fabryki gwoździ, jednego palacza kolejowego, z pół tuzina włóczęgów z pod ciemnej gwiazdy i tyluż członków straszliwej bandy z Osiemnastej i Rynku.
 Po przedstawieniu obie kompanję ruszyły przeciwległemi chodnikami, jak gdyby nigdy nic. Do-