Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/216

rękopisów leżał w kącie na podłodze. Oto jedyny dom i rodzina. Porzucał je, swoje biedne, pohańbione dzieci, których nikt znać, ani przyjąć nie chce. Schylił się i przerzucać zaczął papiery, czytając ulubione urywki. „Garnek“ zaszczycony został odczytaniem głośnem, jak również „Przygoda“. „Radość“, dziecię najmłodsze, wczoraj dopiero w ostatecznej formie na świat wydane, lecz w kąt, z powodu braku marek pocztowych ciśnięte — zasłużyło na najczulszą pochwałę.
 — Nie rozumiem — mruczał chłopak, — a zresztą, może właśnie nie rozumieją redaktorzy? Czemu to ma być złe? W każdym numerze drukuje się rzeczy słabsze. Eh, wszystko, co drukują „magazine“ jest gorsze... prawie wszystko przynajmniej.
 Po śniadaniu Martin włożył maszynę do metalowego futerału i zadźwigał ją do Oakland.
 — Winien jestem za miesiąc — oświadczył subjektowi w składzie — ale proszę powiedzieć właścicielowi, że od dziś biorę robotę i najdalej za parę tygodni przyjdę, żeby oddać należność. Przeprawił się promem do San Francisco i poszedł do biura pośrednictwa pracy.
 — Jakąkolwiek pracę, byle nie handel — zaczął mówić do agenta, lecz w tej samej chwili zbliżył się jakiś nowoprzybyły, wystrojony z waszecia, niby robotnik, niepozbawiony pretensji do pewnej elegancji.
 Agent przecząco potrząsnął głową.