Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/220

dzielę, w poniedziałek zaś rano stanąć do roboty. Tymczasem pójdzie do domu i zbierze manatki. Żegnać nie miał kogo. Ruth z całą rodziną spędzała długie lato w Górach Sivry, nad jeziorem Tahoe.
 Do Gorących Źródeł przyjechał Martin w nocy z niedzieli na poniedziałek, zmęczony i zakurzony. Joe przyjął go z otwartemi ramionami, chociaż cały dzień spędził sam jeden przy pracy. Głowę zawiązaną miał mokrym ręcznikiem.
 — Zmarudziłem, jadąc po ciebie i została mi część roboty z zeszłego tygodnia — wyjaśnił. — Kuferek dojechał doskonale, już go wstawiono do twego pokoju, ale ciężki jak cholera! Cóżeś tam przywiózł? Sztaby złota? czy co?
 Martin rozpakowywał, a Joe przyglądał się, siedząc na łóżku. „Kuferek“ był właściwie skrzynką od towarów, za którą zresztą imć pan Higginbotham zdarł z Martina całe pół dolara. Dwie rączki z mocnego sznura, umocowane przez Martina, przemieniły skrzynkę w możliwą do użytku walizkę podróżną. Wytrzeszczonemi oczyma obserwował Joe, jak Martin wyjmował ze skrzynki kilka skromnych zmian bielizny i książki, książki, książki...
 — Tak, aż do dna?... — nie wytrzymał Joe.
 Martin skinął głową i wziął się do układania książek na stole kuchennym, zastępującym umywalnię.
 — Ha, ha, ha! — eksplodował Joe i przerwał, czekając aż dojrzeją mu w myśli dalsze wnioski. Dojrzały wreszcie.