Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/226

Wtedy poddał się i, półprzytomnie zwlókłszy ubranie, runął na łóżko. Przespał siedem godzin ciężkim, zwierzęcym snem i, obudziwszy się, czuł, że to jeszcze nie dosyć.
 — Dużoś przeczytał? — zagadnął Joe.
 Martin potrząsnął głową.
 — Nic sobie z tego nie rób. Dziś w nocy pomaglujemy trochę, ale zato we czwartek skończymy o szóstej. Wtedy sobie poczytasz.
 Tego dnia Martin prał „od ręki“ rzeczy wełniane w wielkiej beczce, pełnej ostrego, płynnego mydła. Materjały tarło się zapomocą koła ze szprychami, osadzonego na kiju pionowym i zaopatrzonego w korbę u góry.
 — Mój własny wynalazek — oświadczył dumnie Joe. — Zastępuje deskę do prania i ludzkie pięści, a przytem oszczędza z piętnaście minut tygodniowo, co w tem piekle nie jest do pogardzenia.
 Maglowanie kołnierzyków i mankietów odbywało się również według pomysłu Joe. Tej nocy, kiedy stanęli znowu do pracy przy świetle, Joe począł się tłumaczyć.
 — Nigdzie tak nie robią, to prawda, ale ja robię dlatego, żeby w sobotę skończyć o trzeciej. Tylko cała sztuka — umieć. Gorąc jak się patrzy, nacisk jak się patrzy i trzy razy przeciągnąć. A co, widzisz? — podniósł mankiet do góry. — W rękubyś lepiej nie zrobił.
 We czwartek Joe wpadł w gniew: nadszedł nadetatowy pęk damskich „krochmalonych wymysłów“.