Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/232

ką Joe. One to właśnie rabowały im każdą, krwawo zaoszczędzoną chwilę. Pracowali przy nich do wieczora. O siódmej przerwali, żeby przepuścić przez magiel bieliznę hotelową, od dziesiątej zaś, kiedy goście poszli spać, dwaj robotnicy mordowali się w pralni nad „krochmalonemi wymysłami“ do dwunastej, do pierwszej, do drugiej. Wreszcie, o wpół do trzeciej — skończyli.
 W sobotę znowu zaczęły się od rana „krochmalone wymysły“, i dodatki, i wykończania, aż o trzeciej popołudniu tygodniowa robota została skończona.
 — Nie wybierasz się chyba na rowerze do Oakland na zakąskę po tem wszystkiem? — zapytał Joe, kiedy usiedli na schodach i triumfalnie zapalili papierosika.
 — Owszem! — brzmiała odpowiedź.
 — Cóżeś tam zostawił, u licha, — dziewczynę?
 — Nie; chcę zmienić książki w czytelni. A pojadę na rowerze, żeby zaoszczędzić dwa i pół dolara.
 — Dlaczegóż nie poszlesz książek pocztą? To w każdym razie kosztuje ze cztery razy mniej.
 Martin zastanowił się.
 — Tak, tak, odpocznij jutro — nastawał tamten. — Potrzebujesz odpoczynku. Ja wiem dobrze. Stary jestem wróbel, ale też ledwie zipię.
 Istotnie, znać było na nim wyczerpanie. Nieokiełznany, niezmęczony, przez cały tydzień dobijający się o sekundy i minuty, zwalczający wszelkie trud-