Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/237

 — He, he, myślałem, że pijasz tylko wodę! — zadrwił Joe.
 Martin nie raczył zniżać się do wyjaśnień, kazał podać butelkę, skwapliwie napełnił swoją szklankę, a potem dopiero podał koledze.
 — Będziesz się z tem guzdrał całą noc, hę? — rzucił brutalnie.
 Joe niedołężnie marudził z butelką, więc Martin, nie czekając dłużej, wychylił szklankę duszkiem i napełnił ją po raz drugi.
 — No, teraz mogę czekać, aż się uporasz — rzekł ponuro. — Ale śpiesz się.
 Joe pośpieszył. Pili teraz razem.
 — Tak z roboty, co? Wzięło cię — próbował Joe.
 Martin jednak nie życzył sobie rozmawiać na ten temat.
 — Piekiełko, psiakrew, wiem, wiem, — ciągnął Joe. — Ale ciężko widzieć, że i tobie nato przyszło. Tak, tak!
 Martin pił w milczeniu, ostro rzucając rozkazy człowieczkowi za szynkwasem, młodemu wieśniakowi o pół-babskiej minie, wodnisto-błękitnych oczach i starannym rozdziałku nad czołem.
 — Skandal, jak w nas tu orzą, biednych chłopców — skarżył się Joe. — Gdybym się po tem nie spił, wściekłbym się i podpalił tę przeklętą budę. Ratuje ich tylko moje chlanie, dobrze mówię, ani słowa!
 Lecz Martin nie odpowiadał. Jeszcze parę łyków i poczuł wpełzające do mózgu czerwie zatrucia. Aa!