Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/242

tępotę zbyt wielkiego zmęczenia — tępotą zmęczenia jeszcze większego. Pod koniec trzeciego miesiąca po raz trzeci powędrował z Joe do miasteczka. Znajdował zapomnienie, odżywał na nowo i, żyjąc, widział z olśniewającą jasnością, do jakiego zezwierzęcenia doprowadziło go — nie picie — lecz praca nadmierna. Picie było skutkiem, nie przyczyną, następowało nieuniknienie wślad za przepracowaniem, jak noc następuje po dniu. Nie przez życie roboczego zwierzęcia prowadzi droga na wyżyny — szeptała chłopakowi wódka. Potakiwał cicho. Wódka była mądra. Odkrywała tajemnicę duszy.
 Martin kazał podać butelczynę towarzyszom, sobie zaś papier z ołówkiem i podczas gdy tamci wychylali jego zdrowie — oparł się o szynkwas i bazgrał.
 — Depesza, Joe — powiedział. — Czytaj.
 Joe czytał pijanym, niepewnym wzrokiem, lecz odczytane wyrazy wytrzeźwiły go natychmiast. Łzy zabłysły mu w oczach, spłynęły po policzkach. Spojrzał z wyrzutem na towarzysza.
 — Ty mnie przecie nie porzucisz, Mart? — zagadnął rozpaczliwie.
 Martin skinął głową i zawołał na chłopaka, żeby zaniósł depeszę na telegraf.
 — Czekaj — zamamrotał błędnie Joe.. — Daj zebrać myśli. — Oparł się więc o szynkwas i wziął wpół Martina, nogi bowiem odmawiały mu posłuszeństwa.