Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/243

 — Napisz tam o dwóch do pralni — wyrzucił nagle. — No, dawaj, podpiszę i ja.
 — Dlaczego chcesz rzucić? — zapytał Martin.
 — Dla tego samego, co ty.
 — Ja pójdę na okręt, ty tego zrobić nie możesz.
 — Pal sześć — odparł tamten, — ale mogę pójść na włóczęgę, o, doskonale mogę.
 Martin przez chwilę przyglądał mu się badawczo, wreszcie zawołał:
 — Jak Boga kocham! Zdaje mi się, że masz rację! Lepiej być włóczęgą, niż wołem roboczym. Będziesz żyć, żyć, człowieku! To więcej, niż potrafiłeś kiedykolwiek.
 — Byłem raz w szpitalu — poprawił Joe. — Piękne były czasy. Tyfus — jużem ci mówił?
 Martin zmieniał tekst depeszy na „dwu robotników do pralni“, Joe zaś mówił dalej:
 — W szpitalu nigdy nie chciało mi się wódki. Głupio, co? Porobię cały tydzień jak to bydlę — muszę łyknąć! Zauważyłeś, że kucharze chlają zawsze, jak świnie? I piekarze też, uważałeś? To z roboty. Muszą, nie da rady. Te, dawaj, zapłacę połowę depeszy!
 — Zagramy o to w kości — zaproponował Martin.
 — Ej tam! Wszyscy do kupy! Łykniemy! — zwoływał po chwili Joe, hałaśliwie ciskając kości, aż potoczyły się na wilgotny szynkwas.
 W poniedziałek rano był nieprzytomny z oczekiwania. Nie zawracał uwagi na obolałą jak zwykle