Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/245

odejdę. Więcej pracował nie będę, dziękuję uprzejmie. Dla mnie towarowe wagony i cień pod drzewami! Bierzta się do roboty, niewolniki, dla was to w sam raz! Orać i pocić się! Pocić się i orać. Jak pozdychasz jeden z drugim, to zgnijesz jak i ja! Więc czy nie wszystko jedno, jakeś żył? hę? Gadaj! Co? Po kiego czorta tyle kłopotu?
 W sobotę Joe i Martin odebrali należną zapłatę i doszli do rozstajnych dróg.
 — Czy już nanic się nie zda prosić, żebyś poszedł ze mną? — zapytał beznadziejnie Joe.
 Martin przecząco pokiwał głową. Stał przy rowerze, gotów do wyruszenia. Podali sobie ręce. Joe przez chwilę zatrzymał rękę kolegi.
 — Zobaczymy się jeszcze, Mart, zanim pomrzemy. Napewno. Czuję to. Do widzenia, Mart, bądź dobrym chłopcem! Polubiłem cię chętnie, uważasz!...
 Stał wpośród drogi — nędzna, zagubiona figurka — czekając aż Martin zniknie na zakręcie.
 — Dobry był chłop, ten smarkacz — zamruczał — dobry był chłop.
 Potem skierował się powoli do stacji kolejowej, gdzie przy wodociągu leżało na nasypie z pół tuzina włóczęgów, czekających na towarówkę.