Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/251

nie. Wydaje mi się tak pierwotny, surowy, brutalny, silny — o, zbyt silny! On nie...
 Zawahała się i nie mogła dokończyć. Po raz to pierwszy mówiła o podobnych rzeczach. Powtórnie więc dokończyła matka:
 — ...nie żył czystem życiem, wszak to miałaś na myśli?
  Ruth skinęła znowu, i znowu rumieniec zmącił jej twarzyczkę.
 — Tak, to właśnie, — rzekła. — To zresztą nie jego wina, choć przyznać trzeba, że nieraz..
 — ...igrał z ogniem?
 — Tak, i to mnie właśnie trwoży. Niekiedy jestem wprost przerażona, gdy zacznie mówić swobodnie i poprostu o rzeczach, które czynił — jak gdyby nigdy nic. A przecie to nie jest nic, no powiedz, mateczko, nie jest nic, prawda?
  Siedziały, objąwszy się ramionami, a kiedy córka milkła, matka leciutko gładziła jej rękę, jakby zachęcając do dalszych wyznań.
 — Ale interesuje mnie... strasznie! — ciągnęła Ruth. — Jest przecie do pewnego stopnia moim wychowankiem. Pozatem jest także moim pierwszym przyjacielem — chociaż właściwie nietylko przyjacielem. Raczej czemś pośredniem między wychowankiem, a przyjacielem. Czasami również, kiedy mnie przestraszy, myślę, że jest poprostu... dzikim buldogiem, którego wzięłam sobie do zabawy, a który rwie się z łańcucha, szczerzy zęby i straszy, że ucieknie.