Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/252

Matka czekała dalej w milczeniu.
 — Przypuszczam, że interesuje mnie właśnie tak, jak ów buldog. Ma zresztą dużo dobrych stron, ale równie dużo takich, których nie mogłabym polubić... w inny sposób. Widzisz, mamo, myślałam już o tem. Ten chłopak pali, pije, przeklina, boksował się nawet swego czasu. Mówił mi o tem wszystkiem — i mówił, że to lubi. Zresztą, jest przeciwieństwem typu, jakim powinien być mężczyzna, mężczyzna, którego chciałabym za — głos jej zniżył się do szeptu — za męża. Pozatem jest zbyt silny. Mój wybrany powinien być wysoki, smukły, piękny, pełen wdzięku i czaru, królewicz z bajki. Nie! niema obawy, żebym się zakochała w Martinie Edenie. Byłoby to najgorsze ze wszystkiego.
 — ...Nie o tem myślałam właściwie — wyrzekła znacząco matka. — Czy jednak pomyślałaś o nim? On, będąc pod każdym względem poza nawiasem, może przecie zakochać się w tobie?
 — Ależ kocha się już oddawna! — zawołała panienka.
 — To było do przewidzenia — rzekła uprzejmie pani Morse. — Jakże mogło być inaczej?
 — Olney nienawidzi mnie przecież! — krzyknęła Ruth namiętnie. — I ja nienawidzę Olney’a! W jego obecności czuję się zawsze jak kotka. Wiem, że jestem mu wstrętna. I nawet — dziś sobie to uświadamiam — sama mam wstręt do niego. Zato z Martinem jestem szczęśliwa. Nikt nie kochał mnie nigdy w ten sposób — to znaczy żaden mężczyzna,