Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/262

głą chęć zatopienia palców w bronzowe kędziory, chłopak zaś pragnął gorąco, aby zmęczywszy się czytaniem, móc głowę złożyć na Jej kolanach i marzyć z zamkniętemi oczyma o wspólnej przyszłości, co nadejdzie. Dawniej, na majówkach niedzielnych, w ogrodzie Schellmound, albo w Parku Schuestson, kładł tak głowę na niejednych kolanach dziewczęcych i zwykle zasypiał raptownie i samolubnie, podczas gdy dziewczyna osłaniała mu twarz od słońca, spoglądała cierpliwie i kochała mocno, dziwiąc się jego pańskiej niedbałości o miłość. Złożyć głowę na kolana dziewczyny było dotychczas najłatwiejszą na świecie rzeczą i oto nagle okazało się, iż kolana kobiece bywają czasem niedosięgalne i zakazane. A jednak siła zdobywcza Martina, jego czar męski, leżał właśnie w powściągliwości. Dzięki niej ostrożność panienki dotychczas spala spokojnie. Będąc płochliwą i nieśmiałą, Ruth nie przelękła się jednak nigdy zdradliwej pochyłości tego obcowania sam na sam. Nieznacznie i nieświadomie, przyciągało ją coś ku Martinowi i zbliżało coraz bardziej, podczas gdy on, odczuwając tę stopniowo dojrzewającą bliskość, pragnął odważyć się — lecz wciąż pełen był trwogi.
 Odważył się wreszcie pewnego popołudnia, zastawszy Ruth w przyciemnionym salonie, cierpiącą na nieznośny ból głowy.
 — Niema rady — odpowiedziała na jego zaniepokojone pytanie. — Zresztą, nie brałam nawet żadnych proszków, doktór Hall nie pozwala.