Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/280

Rozdział XXII

 Pani Morse nie potrzebowała uciekać się do intuicji macierzyńskiej, żeby wyczytać wszystko z twarzy Ruth, gdy panienka powróciła do domu. Rumieniec, który nie chciał opuścić policzków, wydał prostą historję tego, co zaszło, a jeszcze wymowniej zdradziły oczy, wielkie i świetliste, odbijające wiernie jasną radość duszy.
 — Co się stało? — zapytała pani Morse, wyczekawszy, aż córka położy się do łóżka.
 — Ty wiesz? — odrzuciła drżącemi wargami Ruth.
 Zamiast odpowiedzi matka objęła dziewczynę ramieniem i delikatnie gładzić poczęła włosy.
 — On nic nie powiedział — wybuchnęła Ruth.— Nie mogłam przewidzieć, że tak się stanie. Nigdy nie pozwoliłabym, żeby mówił..., ale on właśnie nic nie mówił.
 — Więc jeśli nic nie mówił, to nic zajść nie mogło? Nieprawdaż?
 — Ale owszem, zaszło właśnie...
 — Na litość boską, dziecko, co ty pleciesz? — rozgniewała się pani Morse. — Nie przypuszczasz