Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/286

 — Proszę mnie nie sądzić! narazie dam spokój sztuce i abstrakcji. Wezmę się do twardej, prozaicznej, realnej pracy — do zarobkowania. Obliczyłem, że opłaci się to lepiej, niż gdybym ruszył w morze, albo wziął posadę. Cóż zresztą za posadę dostać może w Oakland człowiek bez fachowego wykształcenia? Widzi pani, wakacje, na które sobie teraz pozwoliłem, dały mi pewną perspektywę. Nie zapracowywałem się na śmierć, nie pisałem — przynajmniej nie do druku. Jedynem mojem zajęciem była miłość i myślenie. Czytałem też trochę, ale było to właściwie również myślenie. Zresztą, czytałem przeważnie czasopisma. Myślałem i wypracowywałem sobie poglądy na samego siebie, na świat, na swoje miejsce w świecie i na szanse zdobycia takiego miejsca, które byłoby godne pani. Czytałem również „Filozofję stylu“ Spencera i znalazłem tam mnóstwo rzeczy bezpośrednio jak gdyby dotycząccyh mnie, a raczej tego, com napisał, albo może jeszcze dokładniej tego, co stosami całemi drukuje się po czasopismach.
 — Otóż rezultatem ostatecznym wszystkiego — myślenia, czytania i miłości — jest to, że na czas pewien zaprzęgam się do jarzma, wstępuję na służbę Mamony. Porzucam pracę dla sztuki — będę robił czarną robotę: wierszyki, żarciki, artykuliki, recenzyjki, aktualności i wszelkie plewy — towar, którego tak bardzo łaknie rynek. Istnieją syndykaty literackie, centrale redakcyjne, syndykaty wyłącznie na towar beletrystyczny, na towar do dodatków