Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/310

odciska się na nim tak łatwo, jak nazwa browaru na butelce piwa. Zajmują się usidlaniem całej młodzieży uniwersyteckiej, wyjaławianiem głów ze wszystkiego, co istnieć w nich mogło, jako kiełkująca samodzielność, i wybijają na wszystkiem stampilki komunału.
 — Przypuszczam — odrzekła Ruth, — iż bliższą będę prawdy, obstając za tem, co jest znane i uznane, niż pan, błądząc i rozbijając się w obrazoburczym zapale, jak dziki z południowego Archipelagu.
 — Raczy pani pamiętać, iż obrazoburcami byli tam właśnie misjonarze — zaśmiał się Martin. — Niestety jednak, wszyscy misjonarze pojechali sobie do pogan i nie pozostał żaden, ażeby poburzyć te stare bohomazy, panów Prapsa i Vandervatera.
 — Nawet profesorowie uniwersytetu — dodała panienka.
 Martin uroczyście potrząsnął głową.
 — Nie. Profesorowie nauk ścisłych niech żyją! Mają umysły prawdziwie wielkie. Lecz, doprawdy, dobry uczynek spełni ten, kto zdecyduje się rozbić głowy dziewięciu dziesiątych „profesorów“ literatury — tych drobnoludków o mózgach papugi!
 Wypadło to dość ostro w stosunku do znanych i uznanych powag — panience jednak wydało się zgoła bluźnierstwem. Nie odważyłaby się nigdy porównywać swoich profesorów — eleganckich, wykształconych, wytwornie ubranych, mówiących łagodnie modulowanym głosem, pełnych wyrafinowanej kultury i subtelności — z tym urągającym