Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/312

się, by nie pójść o krok za daleko. Nie kochał jej przecie zato, co myślała o Prapsie, Vandervaterze i profesorach literatury! Powoli dochodził do zrozumienia i coraz większej pewności, że sam zapuszczać się mógł do takich stref myśli, których Ruth nie dosięgnie nigdy, i o których istnieniu nie dowie się nawet.
 W kwestjach muzyki panienka uważała swego przyszłego męża za zupełnie niedorzecznego, w szczególności zaś jego poglądy na operę miała już nietylko za bezsensowne, ale wręcz i umyślnie perwersyjne.
 — Jakże się panu podobało? — spytała Ruth pewnego wieczoru, kiedy razem wracali z opery.
 Martin zaprosił był narzeczoną do teatru, postanawiając w tym celu cały miesiąc nieomal żywić się chlebem i wodą. Ruth, podniecona radośnie, czekała napróżno, aż Martin mówić zacznie o wrażeniach, i wreszcie zaczepiła go sama.
 — Podobała mi się uwertura — odrzekł chłopak. — Była wspaniała.
 — Dobrze, lecz sama opera?
 — Hm, cóż, opera również wspaniała, to znaczy, wspaniała była orkiestra, chociaż przyznaję, iż cieszyłbym się znacznie więcej, gdyby te błazeńskie marjonetki zamilkły i zeszły precz ze sceny.
 Ruth była oburzona.
 — Nie myśli pan chyba o Tetralani i Barillo? — rzuciła wyzwanie.