Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/332

rów. „Ha, ha, ha!“ — rechotał wydawca po drugiej stronie magla.
 — Jeśli tak, to zabiję! — krzyknął Martin, wyszedł do pokoju maszyn po siekierę i znalazł tam Joe, krochmalącego rękopisy. Nadaremno próbował go powstrzymać, wreszcie cisnął weń siekierą. Ostrze jednak zaryło się widocznie w powietrzu, Martin zaś znalazł się w izbie do prasowania, pośród szalonej zamieci śnieżnej. Ach, nie, to nie śnieg pada! To sypią się czeki, czeki na olbrzymie sumy — najtańszy jest na tysiąc dolarów. Zaczął je zbierać, i układać starannie w paczki po sto, ostrożnie związując każdą paczkę szpagatem.
 Nagle podniósł głowę od roboty i zobaczył, iż Joe żongluje mankietami, żelazkami i krochmalonemi rękopisami. Znowu i znowu sięgał po czeki i dodawał paczkę po paczce do skłębionej zamieci, co wreszcie przebiła dach i ulatywać poczęła wirującemi skrętami. Martin rzucił się naprzód, porwał siekierę i cisnął ją w skłębiony chaos. Wreszcie Joe chwycił Martina i również cisnął go wślad za siekierą. Martin przebił dach, zaplątany we własne rękopisy. Spadłszy na ziemię — trzymał ich całą naręcz. Ale natychmiast podrzuciło go znowu coś w górę, raz jeszcze i jeszcze raz i nieskończoną ilość razy... Hen, zdaleka, zwysoka, dosłyszał dziecinną, drżącą przyśpiewkę: „walczyka jeszcze, o Willie, wkółeczko, wkółeczko, wkółeczko...“
 Siekierę odnalazł w samym środku mlecznej drogi czeków, krochmalonych koszul i rękopisów. Po-