Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/345

Rozdział XXVI

 Nazajutrz Martin Eden nie wyruszył na poszukiwanie pracy. Przed wieczorem zaledwie otrząsnął się z gorączki i obolałemi oczyma rozejrzał po pokoju. Mary, ośmioletnia latorośl rodu Silvy, pełniąca straż przy łóżku, wszczęła radosny pogwar, dostrzegłszy oprzytomnienie chorego. Marja wpadła z kuchenki do pokoju. Jedną stwardniałą od pracy dłoń położyła na czole Martina, drugą troskliwie badała tętno.
 — Dać jeść? — pytała.
 Zaprzeczył ruchem głowy. Nie odczuwał zupełnie potrzeby jedzenia, dziwił się nawet, że kiedykolwiek w życiu mógł być głodny.
 — Chory jestem, Marjo — przemówił słabo. Co mi jest? Nie wiesz przypadkiem?
 — Grypa — odrzekła. — Dwa, trzy dni i bedzie w porządku. Lepiej tera nie jeść. Jutro, abo pojutrze.
 Martin nie przywykł do chorowania. Kiedy więc Marja i jej córeczka wyszły do kuchni, wstał i próbował się ubrać. Kręciło mu się w głowie, oczy zamykały się mimowoli. Całym wysiłkiem zwlókł się z łóżka, lecz opadł bezwładnie na stół, jak łódź