Strona:PL London - Martin Eden 1937.djvu/36

ciowością, to też twórcza praca pulsowała w nim nieustannie i uporczywie. Z łatwością dawał się opanować każdej napływającej fali wrażeń, wrażenie zaś, raz już zrodzone, natarczywie domagało się odbicia w słowach. Zapominał wtedy kim jest i gdzie się znajduje. Stare wyrazy marynarskiego żargonu same wymykały się z ust.
 W pewnej chwili, gdy lokaj przerwał tok jego myśli, zbliżywszy się z talerzem, Martin rzucił mu z emfazą krótkie i dźwięczne „Pau“. Dało to powód do wesołości, zarówno lokajowi, jak państwu, a biednego chłopaka zawstydziło niezmiernie. Wkrótce jednak wróciła mu pewność siebie.  — Słowo z Kanaka. Znaczy „koniec“ — wyjaśnił. — Było w tym wypadku całkiem naturalne. Pisze się P — O — W.
 Po chwili schwytał ciekawe i badawcze spojrzenie Ruth, posuwające się po jego rękach, a raz już zacząwszy wyjaśnienia, brnął dalej:
 — Właśnie wróciłem z dalekiej wyprawy wzdłuż brzegów, na jednym z większych ciężarowych statków Pacyfiku. Spóźnił się szelma, i w porcie Puget Sound musieliśmy my, majtkowie, ładować go sami i dźwigać ciężary, jak murzyni. — „Mixed freight“ — jeśli państwo wiedzą, co to znaczy. Dlatego właśnie mam poszarpane łapy.
 — O, nie o to chodzi — pośpieszyła zkolei wyjaśnić panienka. — Ręce pana wydają mi się dziwnie małe w stosunku do całej postaci.